is. [
fars. ] Mükalimə, söhbət, danışıq, söz.
Gər doğru isə vəfadə lafın; Məndən nə üçündür inhirafın? Füzuli.
Vəli, bihudə bir sözdür, deyirlər laf arasında. M.V.Vidadi.
[Səlim:] İstəməz başqa laf; Söylə, açıq söylə, hər nə var söylə! H.Cavid.
// Boş söhbət, laqqırtı, əməli əhəmiyyəti olmayan söz, lüzumsuz və bihudə söz.
Hələlik gəl unudaq filməsəl öz lafımızı; İddiamızca açaq ayineyisafımızı. M.Ə.Sabir.
[İskəndər:] Çox öyünmə, qüruru, lafı burax! Yaramaz bunca sadədil olmaq! A.Şaiq.
□ Laf vurmaq (etmək) – 1) danışmaq, söhbət etmək, söz demək.
Həddi nədir mənimlə vura laf eşqdən; Yanmaqda çox görüb özü pərvanə, könlümü. Q.Zakir.
Eşqdə Məcnun kimi aləmdə çoxlar vurdu laf! S.Ə.Şirvani.
Kağız sənə ağ göstərir öz sineyisafın; Guş eyləmə lafın; Çox tez qaralar qəlbi, mürəbbisi yamandır. M.Ə.Sabir;
2) uzunuzadı danışmaq, söhbət etmək; çərənləmək, boşboğazlıq etmək, laqqırtı vurmaq.
Keçən sözü çəkmə üzə, amandır! Yalan danışıban laf eyləmişəm. Aşıq Ələsgər.
Bir az da Rüstəm keçmiş günlərindən laf vurub getdi. Ə.Haqverdiyev.